O “Protocolo bancario” e a necesidade de mobilizarnos contra a exclusión financeira.

 Ver artigo en Praza.gal: 

Así
comeza o escrito redactado por Carlos San Juan que, con máis de
600.000 sinaturas de apoio, denuncia os problemas xerados pola
desastrosa xestión que realiza a banca privada deste Reino
duns servizos que, non
o esquezamos,
son imprescindíbeis na sociedade actual.

E,
vitoria!!,
a banca, con
grande alarde de medios, comprométese
case de inmediato a adoptar medidas. Dez medidas para ser exactos.
Dez!! E co pomposo nome de “Protocolo bancario para la inclusión
financiera de los mayores”. E ficou
ben
asinado. Nada
menos que polo
Ministerio de Asuntos Económicos, o
Banco de España e
as
tres patronais
bancarias (AEB, CECA y Unacc).ⁱ

Pero
claro, se imos ao “articulado” do protocolo (podemos velo
nesta notaⁱⁱ),
pois,
en fin, comprobamos
que
basicamente se
trata
de volver
a un
horario presencial
de 9 a 14 horas e ofrecer
unha
atención
telefónica “preferente” e persoal ás
“persoas maiores”.
O
resto, incluído
o organismo de suposto control, o “Observatorio de Inclusión
Financiera” (creado
polas
propias entidades bancarias privadas a controlarⁱⁱⁱ)
parecen
“un canto ao sol”
e
que
foron
postas porque queda
bonito dicir que non
hai
unha nin dúas, senón dez,
Dez!! medidas.

Lembremos
que as
organizacións que representan aos pensionistas, como Modepen
na
Galiza,
levan tempo loitando por estas
e outras reivindicacións
fronte á banca.
Por
exemplo con
este
escrito
presentado
ao concello
da Coruña por
Modepen o
8 de abril de 2021^iv
ou con
esta
concentración de Modepen Ferrol do 14 de maio dese mesmo
ano.^v

Porque
xa hai tempo que se aprecia un
continuo deterioro dos servizos que
presta
a
banca privada, practicamente dende que conseguiron a súa gran
vitoria contra todos nós na anterior crise
económica
(rematou?),
cando
acabou coa competencia das Caixas e se lle permitiu fusionarse ata
ser tan
grandes
que non poidesen
caer, porque de
caeren
terémolos
que rescatar
entre todos para evitar
que
nos arrastre, a todos, na súa ruína,
mentres
está
a
gañar
cartos “por riba das súas posibilidades”^vi,
como
é ben sabido, grazas aos
maiores depósitos ^vii,
sen
esquecer a súa crecente oligopolización.

Teñamos
en conta que a banca
presta servizos públicos que deben
ser definidos
e defendidos
como tales. Porque,
aínda que se
nos repita constantemente que os servizos financeiros son uns
servizos privados, a realidade é que moitos deses servizos son de
recepción obrigatoria. Por exemplo, e moi especialmente, os
seguintes: Depósito
de diñeiro, Retirada
de efectivo e Domiciliación
de recibos e
Pago
de impostos
que, por
tanto,
deben de ser considerados como servizos públicos.

Servizos
públicos que
deben
de se prestar
dende unha banca
pública, pero
entrementres non
se volva
a constituír unha neste estado (como de feito hai en estados do noso
entorno^viii)
coido
que deben
ser prestados
con atención presencial e
a
custe xusto ou de balde, pois
se
na práctica é un servizo de recepción obrigada non é razoable que
os que temos menos paguemos máis, como está a suceder.

E,
como mínimo, hai que facilitar a
tramitación
da
Conta básica para que non sexa unha carreira de obstáculos
burocrática conseguila. Algo
ao que a banca se resiste como demostra, pola vía dos feitos, a
necesidade de crear oficinas para axudar a tramitalas como,
por exemplo, está da Coruña.
^ix

Por iso continúan e van
continuar as
mobilizacións, ás
que estamos chamadas as persoas maiores e tamén as non maiores.
Porque aínda é necesario conseguir obxectivos como os seguintes:

–
A
atención
persoal presencial,
sen
cita previa, sen
colas (e
no seu caso habilitar
“salas de espera” os días de maior afluencia) e
con
axuda
eficaz cos medios dixitais
a
quen o necesite.

–
A
recuperación
das prestacións
obrigatorias xa mencionadas
en todos os concellos que quedaron sen elas nestes últimos anos, o
que
pode realizarse mediante a habilitación
pola Administración de medios alternativos que os
permitan realizar (mediante convenios con Correos, por exemplo).

–
Regular
por lei as comisións bancarias para evitar que sexan abusivas ou que
teña que pagar máis quen menos ten, cando menos mentres non se cree
a mencionada banca pública.

–
Unha actuación das
administracións públicas, incluídos
os concellos, en
defensa dos afectados pola progresiva exclusión financeira (Oficinas
de Consumo, Apoio a tramitacións como a Conta básica de
que falaba, Regulación
das Comisións para que non sexan abusivas. Esixencia
aos bancos de criterios
éticos e de responsabilidade social para contratar coa
administración…)

–E
evidentemente, a
creación dunha banca pública, reivindicación
para a
que xa existe unha plataforma^x,
que
preste,
repito,
eses servizos que deben ser públicos porque son obrigatorios. Non
pretendo
determinar aquí
como se
pode crear esa
banca pública, mais hai vías (o
ICO
como
máis probábel, Correos a través de convenios co estado…)

Tampouco
estou
a falar dun
problema exclusivo das persoas maiores, aínda
que eles
o fixeran
visíbel, pensemos
nos problemas das persoas autónomas, a mocidade, a poboación rural
ou calquera persoa empobrecida ou que simplemente ten escasa
capacidade de aforro, ou
falta de medios ou coñecementos dixitais…
Por
iso creo que hai que
conformar
un movemento unitario a
prol da
reivindicación común dunha banca pública.

Como
dixen
ao principio deste escrito, a banca está a facer un mínimo lavado
de
cara (o
“protocolo”) e
espero
(é un dicir) que a obrigación introducida pola emenda
transaccional no Senado dando un prazo de tres meses ao Gobierno
para que lexisle
contra a exclusión financeira ás
persoas maiores^xi
non
se quede en simple propaganda.

O
que si
sabemos
de certo é que
a profundidade das medidas
vai depender da nosa mobilización.